Hatice Saadet ŞERBETCİ, “sen varsan yeter” diyerek kırılganlığın içindeki kudreti, acının içindeki teslimiyeti ve özlemin içindeki ilahi yakınlığı dile getiriyor. Kanatları kırık bir karıncanın gökyüzüne uzanan duası gibi… Her cümlesinde insanın varoluş sancısı ile Yaradan’a duyduğu muhtaçlık iç içe geçiyor. Yazar, kelimeleriyle bir yandan kalbe merhem sürerken, bir yandan da okuyucuyu kendi iç yolculuğuna çağırıyor.
Kanatlarım kırıldı diye
Gökyüzüne kızmak çok mu ayıp olur?
Yoksa acının haklı isyanı mı sayılır?
Deniyorum,
Merhem sürüyorum,
Her geçen gün iyileşiyorum.
İyileşirken uçmak zorunda kalıyorum
Ve üstüne düşüyorum;
İşte, ilk günden daha beter acıyor canım.
Canım…
Canım var benim.
Her şeyden ve herkesten öte bir can.
Kan dolaşıyor vücudumda,
Nefes alıyorum.
Farkım ne peki?
Şu an mı mesele,
Bu masada oturuyor oluşum mu?
Bedel ödüyor olabilir miyim?
Belki de iyileşmenin, yeniden doğmanın bedelidir bu…
Tanrım,
Ne olur bana hak etmediğim bedelleri ödetme.
Biliyorum, ödetmezsin.
Kanatlarımı
Verdin,
Sar beni Tanrım.
Şu anın içinde nefes ver bana.
Özgürlük!
Öz-gür-lük!
Üç hece! Basit…
Kolay değil mi?
Değil.
Neden?
Çünkü özgürlük,
Sadece uçmak değil;
Düşerken kalkmayı da bilmektir.
İyileşeceğim her şeye rağmen.
Bir kere Sen varsın yanımda.
Kimse yok bu şehirde;
İki dost ve Sen’den gayrı.
Yeter, evet, yeter.
Yetsin diye verdin,
Biliyorum.
Ben, üç harfli mahlûkat olarak karıncayım;
Nerede olduğumu bilemeden,
Ama yönümü Sen’in ışığınla arayarak…
Sen, üç harfin içine gizlenmiş
Kâinatın sahibi…
Muhtacım sana.
Yüceliğinin üstüne başka benzetme yapamayacak kadar muhtacım.
İyi ki sana muhtacım,
Yoksa kim gösterirdi ki geceleri babamı, bana!
Özlem ateşiyle yanıyorum Allah’ım.
Kararmıyorum;
Sen’in aşkın var çünkü yüreğimde.
Aşk’ı veren,
Vuslat’ı da verir eyvallah.
Çünkü özlemle yanmak,
vuslatın kapısını aralamaktır.