Hatice Saadet ŞERBETCİ, bu şiiriyle hem bireysel hem de kolektif bir kaybın izini sürüyor. Bireyin ruhsal derinliklerinde yankılanan sorular, okyanustan düşmüş bir balığın ev arayışına dönüşüyor; aidiyetin ve anlaşılmanın özlemiyle örülüyor. Belki de cevap, birkaç satır ötede gizlenmiş…
Ne acı bana!
Büyük bir acı ki dökemiyorum bile,
Vasat yazılarımı satırlara.
Geliyor mu içimden?
Soralım içeriye,
Tak tak! Kimsin sen?
Ben içindeki küçük
Vicdan, esas kimsin sen?
Bense kaybolan bir balık,
Okyanustan düştüm denizlere
Soruyorum herkese, evim nerede?
Diyorlar ki bilmediğimiz yerlerde.
Kayıbım artık, yalnızca kayıp.
Fakat bu kaçıncı, ayıp
Yalnızca sevenlere yapılmaz,
Merhametlilere de olur ayıp.
Şimdi beni var mıdır anlayan?
Kalmış mıdır birkaç satır ötede,
Ne ararım ne de sorarım ileride.
Bilirim anılmayacak okyanus derinliklerinde.