Yaşadık dediğimiz ne varsa geride kalmıyor her zaman. Cemal KARAAĞAÇ, 17 Ağustos 1999 Depremi’nin acı anısına dair kaleme aldığı yazısını Sapanca INFO okurları paylaştı.
7 Ağustos 1999 tarihinde 03:02`de Kocaeli/Gölcük merkezli 7.4 büyüklüğünde, 45 saniye devam eden deprem, 18.373 insanımızın ölümüne ve 48 bin 901 insanımızın yaralanmasına neden oldu.
Yaşadık dediğimiz ne varsa geride kalmıyor her zaman. 6 Şubat gecesi 04.17’de Kahramanmaraş-Pazarcık merkezli 7,7 şiddetinde meydana gelen deprem daha fazla acı ve kayıpları yaşamamıza sebep oldu. Cemal KARAAĞAÇ, 17 Ağustos 1999 Depremi’nin acı anısına dair kaleme aldığı yazısını Sapanca INFO okurları paylaştı.
“
Şimdi uzak bir ülkedesin. Varamayacağım. Ama bu sabah çiçekler biriktiriyorum sana. Gün ilerlesin, sokaklarına serpeceğim onları kentimin. Senden bir bakış iliştireceğim yakama. Kimseler görmeyecek. Olsun.
İlerleyen zamanın, bu sabahın serinliğini ne kadar muhteşem kıldığını sana sadece sözcüklerle anlatabilirim. Ama anımsayacaksın sözcüklerin beni kanattığını. Buna güleceksin. Onmaz yaralar belleğimde! …Ne kadar kötü bu sabahı seninle paylaşamamak. İnanıyorum, bir gün ‘yok zamanda’ sana anlatacağım bu sabahın durağanlığını.
İşte sabahın griliğinde ışıkları hiç yanmamış sokaklar ışığa boğulacaklar az sonra. Hayalet evler uzunca bir süre gizleyecek ama gün ışığını. Derin gölgelerini büyütecekler adımlarımın. Şimdi, beynimin sıkışmış zembereğini gözlerinin anısı açacak. Eğri gölgelerinde terkedilmiş evlerin, duyarsızlığın şen şakrak nehir kahkahaları akacak akacak akacak….Burada, orada, fayda kekre bir sarsıntının dalgınlığı oturacak yaşamımızın iyimser vadilerine.
Bakıyorsun. Çatlamış, yaşamımıza çok büyük bir gedik açmış altı katlı bir binanın kırık dökük penceresinden. Yüzünü görüyorum, gözlerini göremiyorum….
Bakıyorsun. Bosna Caddesi’ nde bulduğum, kan bulaşmış ilkokul 3. sınıf Hayat Bilgisi Kitabı’nın sayfaları arasından. Yüzünü görüyorum, saçlarını göremiyorum….
Bakıyorsun. Sessizliğe bırakılmış sokaklarımızın dehlizlerine açılan patlamış bir duvarın önünde. Yüzünü görüyorum, dudaklarını göremiyorum….
Bakıyorsun. Yüzünü görüyorum, seni göremiyorum.
O sabah artık, güneşin ışığını biriktirmiyordu saçların. Gözlerine, ağzına beton bulaştırmıştı statik hesapların kasapları. Bir sarsıntı oluşturmuşlar, yaşamın rengini apansız hüzünle betimlemişlerdi. Kumral saçların, kum cıngılının kumkumasındaydı…Ağır bir vinç, gök ülkesinin som maviliğini gizliyordu ki gövdene yayılmış bir betonu kaldırdığında, önce kolunun sonra parmaklarının belli belirsiz salınımı gün ışığına döndü yaşamın…
Bakıyordum. Yüzünü göremiyordum.
1 Yorum
Cemal abim yine döktürmüş, depremlerin bizlerde bıraktığı derin hüzün ve kapanmaz yaralarımıza edebî bir üslupla yaralarımıza merhem olmuş. Yazılarını şiir tadında yine bir üst sıralara çıkarmış. Yüreğine kalemine sağlık ..