Şehrin Izdıraplarında Her Gün Azar Azar Ölmek! -1

‘’Onun arabası var, güzel mi, güzel. Bastı mı gaza, gider mi, gider? Maalesef ruhu yok’’ Vedat SEVGİGÖR Sapanca INFO okurları için paylaştı.

---

---

‘’Onun arabası var’

Zamanla belki bir yazı dizisine dönüşecek olan konumuza başlık olarak 90’ların hit şarkısından esinlenip ‘Onun Arabası Var Özel mi Özel, Bastı mı Gaza Gider mi Gider’i mi? Araba hoparlörlerinin arabesk feryatlarından ezberime yerleşen ‘İlle de Sen, İlle de Sen ‘’ acılı nakaratını mı? Ya da ‘Şehrin Izdıraplarını mı’’? seçsem bilemedim. Karar vermekte zorlandım. Türlü başlık isimleri üşüşse de zihnime, özellikle akademik bir başlık seçmedim. Açık bir çağrı ve mektup olarak kaleme aldığım bu yazı muhataplarımın hayatın hız limitlerini aşarken dikiz aynasından umarsızca baktıkları ve hiç tınlamadıkları bir gerekli-gereksiz uyarı levhası hükümsüzlüğünde kalabilirdi. Böylelikle şehir denilince alnımıza sanki doğuştan yazgılı ızdıraplara atıf yapan popüler bir başlıkta karar kıldım. Bir zamanlar reklam billboardlarında dev harflerle yazılmış çok meşhur bir spot cümle vardı; ‘’Buraya Bakarlar’’ Ben de diyorum ki; Başlık on numara ve bu yazıyı okurlar!

Girizgâhı uzun tuttum ve mevzuya henüz giriş yapamadım biliyorum dostlar. Gecenin bir yarısında Allah ne verdiyse (kas-bacak gücü) o nispette gaza abanarak körükleyen acayiplerin asfaltı ve ruhumuzu eze eze akan arabalarının motor homurtularının sonlanmasını minicik bir ümitle de olsa bekliyorum. Bir zamanların tarım toplumlarının sessizlik ve dinginlik makamlarını işgal eden makineler çağı tanrılarının sesinin kısıldığı an aslında mütevazı huzurumun geceye karıştığı ve samanyolundaki yıldızların kıpır kıpır ışıltılarıyla ruhumun da buluştuğu an olacak. Şehre taşındığımdan bugüne hasretle beklediğim bir başlangıçtır o.  Aynı zamanda hiçbir vakit başlayamadığım ve belki de ancak mezarımda herkesten ve makinalardan uzakta ve sonsuzluğun kapısında başlayabileceğim bir başlangıç… Yazıyı bir bilmece kıvamına getirmeden konuya gireyim artık değil mi?

Farkında olsak da olmasak da beni, sizleri, hepimizi topyekûn ve her gün azar azar öldüren modern çağın virüslerinden birinin adıdır GÜRÜLTÜ ve sekiz küsur milyar nüfuslu gezegenimizin şehirlerinin kılcal damarlarına kadar bangır bangır bulaşmış durumdadır.   Uykusuz gecelerimin aşikâr faili, acımasız, şımarık ve de küstah bir aymazlıkla mütemadiyen sinir sistemimi tahrip ederek beni insan suretinde bir zombiye dönüştüren ve kalabalık etkinliklere yönelik sevecenlik ve sempatimi de aşağı çeken o arsız düşman. Bu nedenle kirliliğini saçanlara mahşerde dahi -evrensel insan hakları beyannamesinden değil Allah’ın bir kulu olmaktan mütevellit-hakkımı asla helal etmeyeceğim ve istikbaldeki çağlardan birinde adının sözlüklerden ve dimağlardan gerekirse bir kültür diktası tarafından ebediyen silinmesini hayal ettiğim bir olgudur o.

Yılda üçyüzaltmışbeş tam gün (geceler de dahil çünkü) musallat olup kulaklarımı, beynimi ve hatta rüyalarımı kemiren bu yapay asalakın türevlerinden birinin bana kazandırdığı tek şey _olumlu ya da olumsuz bir nitelik mi henüz kestiremesem de- ve belki inanmayacaksınız ama şarkı-türkü repertuvarımın hayli zenginleşmesi oldu. Çünkü yaşadığı kentte sahile inen bir cadde de oturuyor bu bahtsız ve de öngörüsüz kişilik!

Adına arabesk-fantezi-pop-rock ya da şu bu denilen ve merdiven altı bir popülizmden ve niteliksizlikten binlercesi sürekli fışkıran ahenksiz-içeriksiz-sığ ve özüne-klasına yabancılaştırılmış enstrümanlar ve lakırdılar yığını şeklinde arabada, sokakta, kafede, tvde radyoda beynimize vura vura çivi gibi çakılan bu yapımları bir sosyal girdaplar gerçekliği olarak kabullenmek zorunda kaldım artık.

Her ne kadar bazı aydınlar toplumsal adab-ı muaşeret (saygı, görgü, nezaket) ve yüksek sanat zevki ve estetik gelişime öncülük edecek bir kültür aristokrasisinin yokluğundan şikayetle gündelik hayatta kimi zaman bir profesör ile onun makam otomobilini kullanan şoförün aynı müzik zevkinde buluşmasının entelektüel çilesini çekiyor olsa da, bendeniz sadece okuryazar zaviyesinden bakan biri olarak bu kanaate mesafeli duruyorum. Toplum rengârenk şüphesiz ve birisi arabesk dinler, öteki sanat müziğini sever, beriki Anadolu rockta bulur kendini.

 Doğrusu kimi arabesk-fantezi-pop şarkıcılarımızın Türkçe bir eseri seslendirirken güzelim Türkçemizin kadim dilbilgisi kurallarını ve fonetiğini katleden eğip-büken, keyfe keder uzatıp kısaltan ve kulakları tırmalayacak kadar yavanlaştıran yorumlarını toplumsal linç yemeden eleştirebilecek takati ve cesareti hala buluyor olsam da kendimde, yine de müzik zevklerimizdeki farklılıklara hürmeti ilke edinen bir çizgim var. Özetle kim hangi tür müziği dinliyorsa dinlesin. Benim derdim bana ve sokağıma dayatılan şehir zorbalığında yalnızca… Şehrimize ve huzurumuza yapılan saygısızlığa isyanımı sert ve irtifasını bile-isteye düşüreceğim cümlelerle aşağıda izah edeceğim. Mazur görün.

Meskûn mahalde (içerisinde insan barındıran) yani sahile inen caddeye sıralı binalarda hastası var, yaşlısı var, bebeği var, sabah ekmeğinin-rızkının peşinde fabrikasına gidecek işçisi, okula gidecek öğrencisi-öğretmeni var değil mi?

Ve vaziyet bu kadar insancıl ve insana dair iken senn eyy! modern zamanların şehir eşkıyası-magandası rolünü benimsemiş ve nezaket erdeminden nasipsiz kardeşim, gecenin bir yarısı bangır bangır höykürttüğün ve şu kış gecesinde dahi uykumdan zıplattığın bağırtınla bütün bir şehrin huzurunun ve ana sütü gibi helal dinlenme hakkının cellatlığını yapıyorsun.

Hayatında kendini gerçekleştirecek sahici ve insani bir başka meziyetin olmadığından mıdır, fiyaka sattığın o araba ile zatını-zırtını ancak ifade edebiliyorsun?

Bilmiyorum.

Bir sonradan görmüşlükten olduğu muhakkak ve üzerine yapışan nobranlıkla fevkalade iğreti duran ve bir türlü sindiremediğin üç beş milyonluk zenginliğin iflah olmaz görgüsüzlüğünü mü üzerimize boca etmeye çalışıyorsun?

Bilmiyorum.

Çocukken aile efradından yeterli sevgiyi ilgiyi onayı mı göremedin ya da dünya senin etrafında dönüyor denilerek aşırı ilgiyle mi şımartıldın?

Bunu da bilmiyorum.

Okulda öğretmeninden askerde komutanından çokça azar mı işittin?

Gerçekten bilmiyorum. 

Kamusal huzura taammüden kast eden Çukur dizisindeki kötü adam karakterli ve şehrin bütün caddeleri babamın malıdır ulann! modundaki aymazlık ve hoyratlığının ve kamusal alan-ahlak-edep-sınır-görgü tanımazlığının ve bu sonsuz evrendeki zerrecik-zatına binlerce ışık yılı mesafedeki medeniyet güneşinden nasipsiz bedeviliğinin ve tepeden tırnağa narsist kişilik bozukluğunun analizi ve tedavisi belki de tamamen psikiyatri ilminin konusudur.

Matbuat ve mürekkeple pek bir işin olmadığından bu yazıyı okuyup okumayacağından emin olamasam da çağrımı yapıyorum;

Bin yıldır aynı coğrafyanın insanıyız, aynı milletin evladıyız, mazimiz bir, yolumuz da atimiz de medeniyet ve insanlık değerlerinde daha çok buluşarak daima bir olacak inşallah.

Bu nedenlerle ve bütün içten dileklerimle diyorum ki; iyi insanlarla hemhal olarak mı, yoksa bir camide muhterem bir imamın arkasında saf tutarak mı, ya da gözlüğünün üzerinden derin derin bakan bir psikologdan makul bir terapi alarak mı ruhundaki yaraları onarırsın ve büyük bir sistemin zerresi olarak ve haddini (sınırlarını) bilerek yaşayacağın toplumda- faydası yoksa da zararı da olmayan- bir insanlık irtifasına evrilirsin? Bunun kararını sen ver.

 Yaşamının merkezinde muhtemelen yüce bir aşk ve anlam mertebesinde konumlandırdığın metal güzeli fiyakalı makineden yükselen hoyrat cazgırlığınla  şehrimizin huzuruna -kişisel sözlüğünde kalbini az da olsa titretecek böyle bir kelime var ise- lütfen ama lütfen saldırma artık.

Ha unutmadan bir de; kendi evini elbette bir çöplüğe çevirme hakkın ve özgürlüğün var fakat kamu idaresinin ve belediyelerimizin bin bir emekle inşa ettiği sahillerimizdeki parklara, piknik alanlarına, yol kenarlarına, ve bir gün idrak edebilirsen eğer   sabrını ve şefkatini sen de dahil kullarından esirgemeyen Yaradan’dan hediye denizlerimize ve ormanlarımıza mangal kömürünü, izmaritini ve içtiğin suyun plastiğini-poşetini, çer-çöpünle rastgele fırlatma olur mu?

 Unutma, insanın kullanıp bıraktığı mekân onun karakterini bir ayna gibi yansıtır. Ve aslında oraya bıraktığı- fırlattığı şey bizzat kendi karakteridir.

 Şehirde birlikte yaşamanın huzur ve erdemine davet eden bu çağrımı dikkate alacağını umut ederek pek kıymetli arabanın farlarından öpüyorum.

Şayet çağrıma dikiz aynasından bakıp sırıtarak ve umursamadan tınlamadan geçip gidersen diyeceğim ki;

‘’Onun arabası var, güzel mi, güzel
Bastı mı gaza, gider mi, gider?
Maalesef ruhu yok’’

Not: Gürültü şiddetinde nedeniyle maruz kaldığımız psikolojik eziyetten bir nebze kurtularak zihinsel dinginlikte huzur bulmak için ülkemizin uluslararası alanda rekabet eden ilk yerli satranç taktik mobil uygulamasını aile boyu güvenle kullanabilirsiniz.