Delilik Belki de Dürüstlüktür!

Göklerden alarak ilhamını, dünya menzillerinden ötede, deli ile veli arası bir konumlanıştan konuşan bir Allah adamıydı O. Bir Didem Madak dizesinden damlayan hayatın bazen çilesi, bazen mezesi, bazen gözyaşıydı O. Vedat SEVGİGÖR, Sapanca INFO okurları için paylaştı.

---

---

Şehrin Izdıraplarında Her gün Azar Azar Ölmek-2

Evvel zaman içinde,

Şehir planlarını atlatarak şehre kaçak sokulmuş mahallelerden birinde yaşardı, pehlül bir adam…

Bitpazarından yok pahasına satın alınmış ya da rengi solduğu için gözden düşerek vakfedilmiş gömleğinin İspanyol yakasına gömülü bir başla ve tırnak aralarından tenine kadar ilelebet yerleşmiş ayakkabı boyalarının kiri ve kokusuyla yoğrulmuş bir hayattan bakardı dünyaya…

Sonsuz evrende masum ezberindeki tek coğrafyaydı şehrin kenar mahalleleri.

Şehir planlarına inatla ve göz kararı statik hesaplarla bir çırpıda sıvasız örülen, mühendis eli hiç değmemiş briket duvarların: İçe bakan rutubetli oyuklarına kadınlar, şehre bakan güneşli oyuklarında serçeler yuva yapardı o günlerde.

Ve karlı, poyrazlı bir kıştan sonra, yuvalar ilkbaharda cıvıl cıvıl yaşam saçardı. İlkbaharda çakıl taşlı sokaklara iç oyuklardan çocuklar, dış oyuklardan yeni yetme kuşlar öbek öbek taşardı…

Her ikindi vakti, biyometrik fotoğraflı bir pasaportu bulunmadığı ve façaları da düzgün olmadığından mıdır bilinmez, resmi geçit törenlerinde geçit hakkı verilmeyen ahaliden patates, patlıcan ve domates, naylon kap-kacaklar avaz avaz bağırtıları ile üç tekerli seyyar açık hava pazarlarında sırayla geçerdi sokağımızdan. Bir de kaçkınlar-kaçaklar ve elinde küçük, boş bir simit tepsisi ile o pehlül adam geçerdi. Örselenmiş ve incitilmiş kırık hayatların gayri resmi geçit töreni yapılırdı sokağımızda her ikindi vakti…

Pantolon paçalarından biri çorabının içindeydi, biri dışındaydı pehlül adamın. Dünyaya sanki sehven iliştirilmiş ve çokça siyahi, biraz uçuk kaçık yazgısı hem içindeydi, hem dışındaydı hayatın.

Ne bir eksik ne bir fazla, her gün sattığı yirmi simidin kazanç bakiyesi bozuk metal paralardan taşırdı kirli ve öne doğru sarkık bir ceketin büyük yan ceplerinde. Tedavüldeki itibarlı banknotlarla hiç tanışmamıştı belki de cepleri; kim bilir? …

Ve hatırlarım, muhtemelen ömrünce kimseyi incitmemiş, insanları üzecek bir hinliği, egoyu ve aklı hiç geliştirememiş pehlül adama boyuna akıl verilirdi. Babalarından kalan bir tarlayı mahkeme koridorlarında itiş kakışla ancak bölüşebilen üç erkek kardeş tarafından. Kızlar kocaya yani elin oğluna gittiği için mirastan onlara yalnızca nasihat ve azar verilirdi o günlerde. Zaten kız dediğin neydi ki?  Ya alınır! Ya verilirdi! Azar azar bedellerle.

Hemen hiç kimse aklının bolluğundan ve yetkinliğinden şüphe etmediği için o akıl, olur olmaz yerlerde ve istisnasız her durumda ve konuda keskin kanaatlere sımsıkı sarılıp, allanıp pullanarak  hiç cimrilik etmeden bol keseden başkalarına da verilirdi.

Ve her devirde olduğu gibi akıllı insanların her şeyi bölüştürdüğü bu devirde de bir kişiye doksan dokuz, doksan dokuz kişiye ise nedense yalnız bir umut verilirdi

Payına düşen o minicik umudu avuçlarına her alışında pehlül adam ‘’Allah size uzun ömür versin, Allah bin bereket versin’’ der gülerdi. Anlamazdı hisse senetlerinden ve banka mevz(d)uatlarından ve kirlen(e)memişti hiç likitide enjeksiyonlarında.

Göklerden alarak ilhamını dünya menzillerinden ötede, deli ile veli arası bir konumlanıştan konuşan bir Allah adamıydı O. Bir Didem Madak dizesinden damlayan hayatın bazen çilesi, bazen mezesi, bazen gözyaşıydı O.

Televizyon denilen büyülü kutu nadir bulunan bir ayrıcalıktı o zamanlar. Tiyatro desen Mars gezegeni kadar uzak şehirlerdeydi ve adını zikreden biri elbette alim sayılırdı.  Eğlence kıtlığı çekilen bazı günlerde mahalle kahvehanelerinde birkaç kendini bilmezin masasında sahne alırdı pehlül adam. Ismarlanan bir bardak çayın bedelini katıksız saflığı ve sevecenliği ile konuşarak öderdi. O şarkı söyler herkes dinlerdi. O anlatır herkes gülerdi. Ve durup dururken bazen nedensiz dakikalarca kendi kendine kıh kıh gülerdi. Ben de O’na bakıp gülerdim.  Beraber gülerdik. O pehlül, ben çocuk; ben pehlül, O çocuk; ne kadar da saf ve güzeldik…

Ve şimdi düşünüyorum da; pantolon paçalarından birinin çorabın içine sokuşturulmasını ayıp-gülünç ve de psikiyatri servislerine sevke güçlü bir kanıtmış gibi görerek çok eski zamanlarda anormalin sınırlarını çizmiş, normali tanımlamış ve özene bezene yıkayıp-ütüleyip mülkün temeline, hayatın bütün asık suratlı ve kaskatı varlık hiyerarşilerinin emrine mühürlemişti insanlık.

Ezberlerin ve kemikleşmiş alışkanlıkların kafeslediği zihinlere pehlüller, şairler ve ozanlar seslense de sürekli;

Kadim zamanlardan beri beynimizin güneşe doğru boy veren ışkınlarını, yaşama tutunmaya çalışan ve daha insancıl yollar arayan taze filizlerini budamıştı insanlık…

Ah İnsanlık!

Briket, plan ve psikiyatri kelimelerinden ‘i’ harfini henüz anlayamadığım ve pehlül adamların, kadınların sonsuza kadar asla bilemeyeceği nedenlerle eksilten ve iki ünsüz harf arası boşlukta şaşırıp ve sıkışıp kalmış bir yanık hasrette Neşet Usta’nın türkülerini bana kederle söyleten ve ’Neredesin Sen?’’ dedirten insanlık.

Delilerin, çocukların, şairlerin ve acının ozanlarının dualarıyla Tanrı’nın uzattığı ömürlerimizden her gün çalan pek akıllı! İnsanlık.

Tarlalara-şehirlere-ülkelere-denizlere planlar, sınırlar, kaderler çizen, soframızdaki katığı yağmalayıp, oyuklarımızdaki umutları kurşunlayan, ağaçları, börtü-böceği ağlatıp sızlatan ve bir toplu intihar çağının eşiğinde, çılgın hırslarının karanlığında son kurşunu da kendi kafasına sıkmaya hazır,

Narsist İnsanlık.

Lafın fazlası ahmağa söylenirmiş;

Bu yazı da biraz eksik kalsın

Akıl sana

Normallerin sana

Bütün tanımların sana,

Delilik, şairlik

Ve diğer bütün tanımsızlıklar bana kalsın

Modern binalarının sıvalı duvarlarında artık yuva yapacak bir oyuk ve iliklerine kadar sömürerek tükettiğin gezegende tüneyip cıvıldayacak yemyeşil bahçeler bulamayan ve şehri birer birer terkeden serçelerin derdi benim, ahı da senin üzerine düşsün.

Ey Akıllı!

Ey Bencil!

Ey Kalpsiz İnsanlık!